Κάθισα κάτω από τη σκιά μιας ομπρέλας πλεγμένης από φύλλα φοινικιάς. Ξεδίψασα πίνοντας το φρέσκο χυμό ανανά που μου ετοίμασαν στο γραφικό bar πάνω στην ακτή. Βούλιαξα τα πόδια μου μέσα στη δροσερή, λεπτή σαν πούδρα άμμο και άφησα το βλέμμα μου να χαθεί στο απέραντο γαλαζοπράσινο φόντο. Ακριβώς μπροστά μου, ένα μικροσκοπικό, καταπράσινο στολίδι, το νησάκι Chauve Souris, στόλιζε με τη φιγούρα του το στερέωμα. Ο ήλιος στο κορύφωμά του... Το ίδιο και οι αισθήσεις…
Την πρώτη ημέρα που πάτησα το πόδι μου στο νησί Praslin (Πράλεν) δεν ήξερα ότι θα ήταν ένας τόπος που θα με κέρδιζε για το υπόλοιπο της ζωής μου. Η αλήθεια είναι ότι ήδη είχα πάρει overdose από φύση και παρθένο περιβάλλον ενώ βρισκόμουν στο μεγαλύτερο από τα τρία κύρια εσωτερικά νησιά που «κολυμπούν» στο αρχιπέλαγος των Σεϋχέλλων, το Mahé (Μαέ ή Μάχε). Έτσι, περίμενα μια από τα ίδια. Για να ανακαλύψω σύντομα, ότι το Praslin είχε το δικό του χαρακτήρα, μια ιδιαίτερη ομορφιά που το κάνει να ξεχωρίζει. Αν και φανερά λιγότερο αναπτυγμένο από το Mahé, που φιλοξενεί και την πρωτεύουσα Βικτόρια, το Praslin προσελκύει μεγάλο αριθμό επισκεπτών, που εδώ βρίσκουν το δικό τους παραδεισένιο τρίπτυχο: φύση, παραλίες, γαλήνη.
Το Praslin, λοιπόν, δεύτερο μεγαλύτερο νησί από τα 115 νησιά των Σεϋχέλλων, απέχει μόλις 50 λεπτά από το Mahé, αλλά η διαδρομή με το catamaran Cat Coco μου φάνηκε αιώνας. Κανένας, από τους τουρίστες φυσικά, γιατί για τους ντόπιους από ό,τι φάνηκε ήταν απόλυτα φυσιολογικό, δεν ήταν προετοιμασμένος να ζήσει τέτοια εμπειρία, ειδικά όταν κυριαρχούσε απόλυτη νηνεμία. Ούτε νοτιοανατολικοί άνεμοι, ούτε βορειοδυτικοί, ούτε μουσώνες, ίσα που έπνεε ένα αμυδρό αεράκι, για να κρατά τη ζέστη μακριά. Παρόλα αυτά, το Cat Coco κατάφερε να κουνάει λες και διασχίζαμε τον Ωκεανό με άνεμο 8 μποφόρ. Ένα απίστευτο κούνημα, από όλες τις μπάντες, πάνω, κάτω, ζικ ζακ… Προσπαθούσαμε να το αντέξουμε, κοιτώντας ολόγυρα, μακριά στον ορίζοντα για να αποφύγουμε τα χειρότερα, χαριτολογώντας και δοκιμάζοντας χυμό και μπισκοτάκια που μας προσέφερε καθησυχαστικά ο καπετάνιος. Μετά από ένα 55άλεπτο ταξίδι, το ταλαιπωρημένο catamaran μας μετέφερε, σώους αλλά καταρρακωμένους ψυχολογικά και σωματικά, στο λιμανάκι της Baie Sainte Anne. Μόλις πατήσαμε το πόδι μας στην προβλήτα, νοιώσαμε πραγματικά ανακουφισμένοι. Λίγα λεπτά έφταναν για να έρθει η ψυχή στον τόπο της. Λίγες βαθιές ανάσες και όλα καλά.
Το μικρό νησί του Praslin, όχι μεγαλύτερο από
Πρώτος σταθμός, το ανεπανάληπτο προϊστορικό δάσος Vallée de Mai, στο κέντρο του Εθνικού Δρυμού του Praslin, Μνημείο Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ από το 1984. Η κοιλάδα προσελκύει το ενδιαφέρον των επισκεπτών, λόγω της συγκέντρωσης του μεγάλου αριθμού διαφορετικών εξωτικών δέντρων και φυτών (6 είδη φοίνικα, 28 είδη ενδημικών φυτών, 4 είδη φυτών γένους pandanus, 14 είδη πλατύφυλλων δέντρων), σπάνιας πανίδας (5 ενδημικά είδη ερπετών και 5 ενδημικά είδη πτηνών), αλλά και γιατί είναι το μοναδικό πάρκο στον κόσμο όπου ενδημεί ο θαλάσσιος κοκκοφοίνικας Coco De Mer (4.000 περίπου δέντρα).
Το καύχημα λοιπόν του Praslin, το δάσος Vallée de Mai, είναι ένα παρθένο προϊστορικό δάσος που μέχρι πριν από 50 χρόνια δεν είχε δεχτεί καμία ανθρώπινη παρέμβαση. Βρίσκεται στα νοτιοανατολικά του νησιού και είναι επισκέψιμο από τις 8 το πρωί μέχρι τις 4.30 το απόγευμα. Προσεγμένα, οροθετημένα μονοπάτια, ρυθμίζουν αυστηρά από πού θα περάσει ο επισκέπτης.Μέσα από πανύψηλα δέντρα, πολλά από τα οποία φτάνουν και τα 25-
Ο ήλιος δεν φτάνει να διεισδύσει μέσα από τις πυκνές φυλλωσιές του Coco de Mer, με σχήμα σαν βεντάλια και διαστάσεις 7-
Μετά από την πραγματικά αναζωογονητική περιπλάνηση στο δάσος Vallée de Mai, καιρός για πεζοπορία και τι άλλο, μπάνιο φυσικά. Οι παραλίες του Praslin συναγωνίζονται η μια την άλλη σε λευκότητα, καθαρότητα νερών και φυσική ομορφιά. Τα πρωτεία κατέχει η Anse Lazio, όπου πράγματι, νοιώθεις ότι βρίσκεσαι σε παραδεισένιο τοπίο. Στο βορειότερο άκρο του Praslin, φτάνει κανείς μετά από σύντομη πεζοπορία μέσα σε ένα τροπικό δάσος, καθώς το λεωφορείο σε αφήνει στο τέρμα του ασφαλτοστρωμένου δρόμου. Για να φτάσει κανείς μέχρι το σημείο που αρχίζει το μονοπάτι για την ακτή, η διαδρομή του λεωφορείου με αφετηρία τη Baie Sainte Anne διαρκεί πάνω κάτω 50 λεπτά και ο δρόμος είναι κακοτράχαλος και στριφογυριστός. Επειδή τα δρομολόγια των λεωφορείων είναι και αυτά ενδεικτικά του τρόπου ζωής και της καθημερινής νοοτροπίας των ντόπιων, «go with the flow» είναι το σλόγκαν τους, πρέπει να ρωτήσετε για τα ωράρια (συνήθως είναι κάθε μία ώρα) και για το πότε είναι το τελευταίο δρομολόγιο (συνεννοηθείτε με τον οδηγό για περισσότερη ασφάλεια).
Πανέμορφος ο περίπατος στο μονοπάτι. Δροσιά, πουλιά που σε συντροφεύουν με το κελάηδισμά τους, αλλά και ένας αρκετά στενός δρόμος με διαρκή διέλευση jeep και αυτοκινήτων. Ανηφόρες, κατηφόρες, ξανά ανηφόρες, άλλες απότομες και άλλες πιο ομαλές και ξάφνου, από μακριά, η γαλάζια μαγεία να περιμένει... Στην αρχή πραγματικά, δεν ξέρεις τι θα ανακαλύψεις πέρα από τα δέντρα που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα, κρύβοντας την ακτή. Διακρίνεις ένα βαθύ, γαλαζοπράσινο χρώμα, αλλά δεν διακρίνεις πού τελειώνει ο ουρανός και πού αρχίζει η θάλασσα. Φθάνοντας, συνειδητοποιείς ότι άξιζε πραγματικά ο ποδαρόδρομος, όταν ανακαλύπτεις την παραλία, με απαλή, λευκή άμμο και βαθιά νερά σε όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου, με δέντρα Takamaka και φοίνικες να λικνίζονται στο απαλό αεράκι του Ινδικού και κορμιά να απολαμβάνουν το χάδι του ήλιου και της αμμουδιάς…
Ξάπλωσα κάτω από τη δροσιά των φοινικόδεντρων. Οι μόνοι ήχοι που ακούγονταν ήταν το μουρμούρισμα των κυμάτων και το τιτίβισμα των πουλιών. Πέραν τούτου, γαλήνη. Ένα βιβλίο στο χέρι, ένα καπέλο και αντηλιακό, νοιώθεις απομονωμένος στον παράδεισο. Ούτε ξαπλώστρες, ούτε ομπρέλες, ούτε πλανόδιοι μικροπωλητές, ένας τόπος απόλυτα εξωτικός. Δεν είναι τυχαίο που χρόνο με το χρόνο, η Anse Lazio ψηφίζεται ως ‘μια από τις ομορφότερες παραλίες στον κόσμο’, από δεκάδες εξειδικευμένα τουριστικά περιοδικά, αλλά και το ίδιο το Praslin έχει παρομοιαστεί με το όγδοο θαύμα του κόσμου.. Στο βάθος, ιστιοφόρα στη σειρά οριοθετούν το στερέωμα. Δεξιά και αριστερά βράχια από λευκό γρανίτη, άλλοτε ψηλά, άλλοτε λεία, άλλοτε με καμπύλες, συνθέτουν εικόνες που μοιάζουν να έχουν βγει από πίνακα. Ο ήλιος, ωστόσο, είναι ιδιαίτερα δυνατός καθώς βρισκόμαστε στον Ισημερινό και απαιτείται μεγάλη προσοχή, ιδίως καθώς η αμμουδιά κάνει την αντανάκλαση ισχυρότερη.
Και μετά το μπάνιο, τι άλλο από ένα λουκούλλειο τοπικό γεύμα, όπως χταπόδι με κάρυ ή ψάρι με κρεολέζικη σάλτσα και παγωμένη τοπική μπύρα… Στην παραλία υπάρχουν δύο εστιατόρια, με καλό ομολογουμένως φαγητό. Το ένα, το αριστερό καθώς κοιτάζεις τη θάλασσα, πιο τουριστικό. Το δεξί, είναι πιο γραφικό, πνιγμένο μέσα στα δέντρα και τα μπαμπού. Κάτω από τις καλαμένιες ομπρέλες, ο χρόνος μοιάζει να σταματά. Θέλεις να μείνεις εκεί, να ατενίζεις το γαλάζιο και το λευκό. Να νοιώθεις την απαλή αύρα του Ινδικού και να ακούς μουσική séga. Να διεισδύει η ηρεμία μέσα στο πετσί σου και να μη θέλεις να θυμάσαι τίποτα από τον χαοτικό κόσμο που σε περιμένει πίσω. Τελικά, τα νησιά των Σεϋχέλλων έχουν κερδίσει επάξια τον τίτλο του τελευταίου παράδεισου στη γη. Όμως, το τελευταίο λεωφορείο δεν περιμένει. Υπολογίζοντας το 20άλεπτο ανεβοκατέβασμα στο μονοπάτι, η πεζοπορία της επιστροφής ξεκινά.
Με τη δύση του ήλιου, οι περισσότεροι είναι ήδη έτοιμοι για το βραδινό δείπνο. Η θάλασσα έχει τραβηχτεί, οι πυρσοί φωτίζουν την αμμουδιά και τα τραπέζια σχεδόν πάνω στο κύμα και από μακριά ακούγεται η μουσική της ζωντανής ορχήστρας. Η νυχτερινή διασκέδαση είναι σίγουρα κάτι που όλοι θέλουμε στις διακοπές μας, αλλά εδώ, στο γραφικό Praslin, ο όρος επαναπροσδιορίζεται. Τα πολυτελή ξενοδοχεία διαθέτουν μπαρ και προσφέρουν μουσικοχορευτικό πρόγραμμα με animateurs που φροντίζουν τη διασκέδαση των επισκεπτών αλλά όχι για πολύ αργά. Οι ρομαντικοί συνεχίζουν στην παραλία, με έναν περίπατο πάνω στην αμμουδιά, που μοιάζει μεγαλύτερη, αφού τα νερά έχουν τραβηχτεί. Για όσους μαγεύονται από το κάλεσμα των Σειρήνων στα night clubs, όπου προκλητικά ντυμένα ντόπια κορίτσια χορεύουν séga και πίνουν δροσερά κοκτέιλ, στο Praslin υπάρχουν δύο ντίσκο, η Oxygen και η Jungle, η δεύτερη ομολογουμένως πιο… jungle κατάσταση, που μένουν ανοικτές μέχρι τις 2. Είναι κλειστού χώρου καθώς στο νησί για λόγους τήρησης της γαλήνης, δεν υπάρχουν ανοικτά κλαμπ όπως είμαστε συνηθισμένοι. Και φυσικά, δεν λείπει και το καζίνο, για black jack, ρουλέτα ή πόκερ, μέχρι τις 03.00 (Casino Des Îles). Τι να το κάνεις όμως το clubbing, όταν έχεις ζήσει μια τόσο έντονη ημέρα και όταν όλο το σκηνικό σε παραπέμπει σε περίπατο στην παραλία, όπου η νύχτα γίνεται ημέρα με το φως των αστεριών και- αν είστε τυχεροί- με ένα ολόγιομο φεγγάρι…
Πέρα από τη φύση και τις παραλίες, το Praslin είναι για τους Ευρωπαίους σαν ένα νέο, πρωτόγνωρο πιάτο εξωτικών γεύσεων, που χρειάζεσαι χρόνο να συνηθίσεις. Κυρίως λόγω των αργών ρυθμών που κινούνται όλα και όλοι. Κάτι η ζέστη, κάτι η νοοτροπία των φιλόξενων κατοίκων, τα δευτερόλεπτα θαρρείς και χτυπούν ένα τικ πιο αργά, δίνοντάς σου την ευκαιρία να μπεις στο κλίμα, να χαλαρώσεις και να κάνεις αυτό για το οποίο ήρθες εξ’ αρχής στο νησί: να γαληνέψεις και να ερωτευτείς.
Από τους 6.450 περίπου κατοίκους, σπάνια να δεις κάποιον που να μη σε χαιρετίσει. Όλη μέρα, πάνε, έρχονται, αργά, χωρίς να τους βιάζει τίποτα, σε ένα ρυθμό αιώνιων διακοπών και απολαμβάνουν τα φρούτα που θα κόψουν από το δέντρο, τα ψάρια που θα ψαρέψουν από τον Ινδικό, τη φύση και κυρίως, την ηρεμία που τους περιβάλλει. Είναι ωραίο να περιφέρεσαι ανάμεσά τους, να μπαίνεις στα καταστήματά τους (μπακάλικα θα τα χαρακτήριζε κανείς) και να συναναστρέφεσαι μαζί τους. Είναι απόλαυση να μιλάς στα μικρά παιδάκια με τα μαλλιά πλεγμένα σε πολύχρωμα κοτσιδάκια και αυτά να σου χαμογελούν και να απαντούν σε πολύ καλά αγγλικά ή γαλλικά… Ναι, καλά διαβάσατε. Βασική μέριμνα του κράτους, είναι η δημιουργία ενός πολύ καλού εκπαιδευτικού συστήματος, καθώς η μόρφωση είναι το μόνο εφόδιο που θα βοηθήσει τα νέα παιδιά να πορευθούν στο μέλλον. Έτσι, στο σχολείο διδάσκονται υποχρεωτικά τρεις γλώσσες, αγγλικά, γαλλικά και κρεολικά (τοπική διάλεκτο που έχει στοιχεία της γαλλικής γλώσσας) και όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά 6+ ετών πρέπει να είναι εγγεγραμμένα, ειδάλλως οι γονείς διώκονται ποινικά. Από αυτά τα φυτώρια των νεανικών πολιτών, πολλοί είναι εκείνοι που θα σπουδάσουν στο εξωτερικό, διαπρέποντας στην ιατρική και την αρχιτεκτονική. Οι υπόλοιποι, θα ασχοληθούν τον τουρισμό, την αλιεία και τις καλλιέργειες, που αποτελούν τις αμέσως επόμενες βιώσιμες λύσεις.
Εκτός από τους περιπάτους, το Praslin κρατά το Passepartout των Σεϋχέλλων, καθώς είναι αρκετά βολικό για τις επιμέρους εκδρομές που θα θελήσει κάποιος να κάνει στα γύρω νησιά. Για παράδειγμα, το La Digue, το παραδεισένιο μικρό νησί, το τρίτο του συμπλέγματος των ‘’Εσωτερικών νησιών’, απέχει μόλις 50 λεπτά από εδώ. Το παραδοσιακό σκάφος ξεκινά από το λιμάνι της Baie St. Anne. Από την Côte d’ Or ξεκινούν καθημερινά ημερήσιες εκδρομές για τα διάσπαρτα νησάκια στον Ινδικό. Ιδιαίτερα δημοφιλής είναι η ημερήσια εκδρομή στα τρία νησιά Cousin, Curieuse, St. Pierre. Το Cousin, καταφύγιο πτηνών που ανήκει στην οργάνωση Bird Life Seychelles, δεν κατοικείται παρά μόνο από μια ολιγομελή ομάδα ερευνητών και εθελοντών rangers που φροντίζουν τα χιλιάδες ενδημικά πτηνά και συνοδεύουν τις ομάδες των επισκεπτών σε ειδικές διαδρομές, με απόλυτο σεβασμό στο οικολογικό προφίλ του νησιού. Το Curieuse, φιλοξενεί τις γιγάντιες θαλάσσιες χελώνες σε ειδικά διαμορφωμένο οικολογικό πάρκο αναπαραγωγής, όπου φτάνει κανείς μέσα από μονοπάτια με μανγκρόβια δέντρα και αποικίες καβουριών. Το τρίτο, το St Pierre, είναι ο παράδεισος των δυτών, καθώς ο υποθαλάσσιος πλούτος του ξεπερνά πράγματι κάθε φαντασία. Η θάλασσα των Σεϋχέλλων γενικότερα, προσφέρει ένα ανεπανάληπτο θέαμα από περίπου 800 είδη πολύχρωμων ψαριών που κολυμπούν ανάμεσα στους κοραλλιογενείς υφάλους και τα θαλάσσια κοχύλια.
Εξίσου δημοφιλής αλλά με λιγότερη πεζοπορία, είναι η εκδρομή στα Sisters Islands, για snorkelling, μπάνιο και μπάρμπεκιου στη φύση.
Με ρωτούν συχνά αν οι παραλίες των νησιών αυτών μπορούν να συγκριθούν με τις ελληνικές. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται σύγκριση τέτοιου είδους. Το σίγουρο είναι ότι κανένας δεν μένει ασυγκίνητος στις υπέροχες φωτογραφίες και καρτ ποστάλ που απεικονίζουν τις μαγευτικές λευκές παραλίες των Σεϋχέλλων. Κοκκοφοίνικες μέχρι τα πρώτα κύματα, άψογα λευκές παραλίες, πεντακάθαρες ή διάσπαρτες με κοράλλια, μικροί όρμοι που κρύβονται μέσα σε ογκώδη γρανιτικά βράχια και γαλήνη, που σέβονται οι επισκέπτες του νησιού. Δεδομένου ότι και το κράτος τηρεί απόλυτα τους κανόνες προστασίας της φύσης και του οικολογικού πλούτου που απολαμβάνουν οι Σεϋχέλλες, οι εικόνες δεν απέχουν καθόλου από την πραγματικότητα. Όταν θα τις δείτε από κοντά, όταν θα τις νοιώσετε με την ίδια ένταση όπως εγώ, ίσως με δικαιολογήσετε που δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο κάλεσμα των Σειρήνων. Πόσο μάλλον τώρα, που έμαθα ότι το παλιό Cat Coco αντικαταστάθηκε από 1 ολοκαίνουριo και σύγχρονo catamaran! Τώρα μάλιστα… Praslin ετοιμάσου… Ξανάρχομαι…
